مسعود رضایی بیاره
غزل آوا
نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکفتــن دارد
غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه
شنفتـن دارد
سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک
داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده گفتــن دارد
غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان
کـــه سخن‌هــا بــه لب و
میــــل نهفتـن دارد
ژالـــه بر سینه‌ی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار
تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده
، کـه خفتن دارد
یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر
دانـــه دانــه گُــهر از هــر
مــژه رفتن دارد
بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند
نــالـــه‌ی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد
