مسعود رضایی بیاره
گاهان
گاهــــانِ نـــــــــــگاه او اوستـــایی بــــود
آمیـــزهی نغمــــــهیی اهـــــورایـی بــــود
می رفت به ناز و گـُل به حسرت می گفت
این سرو سهی خــــــــدای زیبــایی بـــود