مسعود رضایی بیاره

لبخند

لببخنـــــد زدی و آسمان آبــــــی شد

چشمان سپیده پُـــر ز شادابــــی شد

شب تیره تر از همیشه می آمد پیش

چشم سیهت بــدیــد و مهتابـــی شد