مسعود رضایی بیاره
لبخند
لببخنـــــد زدی و آسمان آبــــــی شد
چشمان سپیده پُـــر ز شادابــــی شد
شب تیره تر از همیشه می آمد پیش
چشم سیهت بــدیــد و مهتابـــی شد