مسعود رضایی بیاره
بنفشه
روزی که بنفشه چهره در خاک نهُفت
شب تا به سحر چــکاوه یک مژه نخُفت
چنــدی بگذشت و نو گـُلی تازه شُکفت
مـرغ چمـن از بنفشه یک حـرف نگُفت