مسعود رضایی بیاره

بنفشه

روزی که بنفشه  چهره در خاک نهُفت

شب تا به سحر چــکاوه یک مژه نخُفت

چنــدی بگذشت و نو گـُلی تازه شُکفت

مـرغ چمـن از بنفشه یک حـرف نگُفت