مسعود رضایی بیاره

نگاه

زد گیره بــــه گیسوان و آویخت بـه هم

یک لحظه نــگاه مــا در آمیـــخت به هم

مابین نـــگاه مـــا نـــــدانم چـــه گذشت

خندید ولی  چو گـُل فــرو ریخت به هم