مسعود رضایی بیاره
نگاه
زد گیره بــــه گیسوان و آویخت بـه هم
یک لحظه نــگاه مــا در آمیـــخت به هم
مابین نـــگاه مـــا نـــــدانم چـــه گذشت
خندید ولی چو گـُل فــرو ریخت به هم