مسعود رضایی بیاره
بهاریه
پنــجره بُشگا که بهــار آمدست
سبزه بـه دیــدار نـگار آمدست
نغمه‌ی بلبل به چمن گـوش کن
ساغری از بوی سحر نوش کن
بـــوی فـــرح بـخش نسیم سحر
دل بَـرَد از سینه‌ی هر رهـگذر
مــوسم گل هر طرفی بر زمین
خیمه زده قــافلــه‌ی فــرودین
آمــــدن چلچــــله‌هــــا را نــگر
طــی شدن فاصلــه‌هــا را نـگر
پنــجره وا کــن کـه نسیم بهــار
آمـــده از دامنـــــه‌ی کـــوهسار
ساغـر مـی در کف آلالـــه بیـن
خیز و کنــار گـُــل مینـــا نشین
سهره بر آمــد بــه سر شاخسار
سبزه کنــــار لب هـر جــویبـار
آتش آلالـــــه بــه صحرا دمیــد
شاخــه‌ی نــو بر سر سبز امیـد
در رگ گل خون غزل می دود
سهره غــزل گـوید و گل بشنود
بُلبُــل دلــــداده بـــه لحــن دری
دل بَـرَد از لالــه به خنیــاگری
سبزه‌ی رقصنده به صحرا نگر
بــوی پـراکنده به هـر جـا نـگر
لالـــه و گــل چــهره برآراسته
نغمــه ز هــر دامنــه برخاسته
بــوی دل از دامنـه‌ی فــرودین
ریختــه بــر سینه‌ی سبز زمین
ای نفس خـــــَرم صبــح بهــار
بُگــذری و بگذرد این روزگار
سبزه به صحرای عدم می رود
بــر سر آلالــه قلــــم مــی رود
قافلـــه‌ی بــاد خـزان مـی رسد
بــاد بـر آشفته وزان مـی رسد
پنجه به رخساره‌ی گل می زند
ریشه هـر لاله ز بُـن مــی کند
از من و تو نام و نشان است و بس
نیست در ایــن دامنه کس دسترس
بهــره‌ای از بـــاد بهــــاری ببر
خیز و دمـی بر سر صحرا گذر
کینه فرو شو ز دل ای مه جبین
چــهره بر آرا بـه رخ فــرودین
پنـجره بُـگشا در دل بــاز کـُــن
بــا نفسی عـــاشقی آغــاز کـُـن
