درختِ جنـــــگلِ پـائـیزم ای دوست
ز هر آهی فرو می ریزم ای دوست
بـه خــــاکستر نشینم بــا نـــگاهـی
بلــوطِ تشنه‌یِ خـــائیزم ای دوست
مسعود رضایی بیاره
صاعقه
چشمِ شهلایِ تو رخدادِ پُر از حادثه بود
آه از این صاعقه، فریادِ پُر از حادثه بود
بیستون دانــــد و بیداد دو چشم شیرین
تیشه سرشار ز فـــرهادِ پُر از حــاثه بود
آن نهـــالی که خــدا کِشت به دامـــان دنا
قـامت سرو پری زادِ پُــر از حــادثه بـود
لالــــه‌ای کــز نفسِ مـــوسم اُردی بـدمید
شعله‌ای در دل خُـردادِ پُــر از حـادثه بود
هر چـه با خون جگر در چمن آورد بهار
عــاقبت در قـدمِ بـــادِ پُر از حـادثـه بود
مسعود رضایی بیاره
۱۵
مهر
خــزون تَش نا وَ جونم لو ملوسم
چِــطو مابین بـای و تَش نَسوسم
وَ تـــو سُهتُم نَیومی ، بعد مرگم
بِنِه پی تــاوه برفی هَس و پوسم
مسعود رضایی بیاره
۱۷
مرداد
چشمان تو را چگونه رنگ آمیزم
رویا و غزل چگونه در هم ریـزم
ای نغمــه تر از نــگاه باران بهار
هـم رنگ غروب و غربت پائیزم
مسعود رضایی بیاره
۰۸
دی
دو چشمانش غزل‌های خدا بود
نسیـم گیسوانـش آشنــا بــــود
اگــر از لالـــــه وحشی بپرسی
کنار عشق بنویسد : دنـا بود !
مسعود رضایی بیاره
۲۶
مهر
مسعود رضایی بیاره
بانوی غزل
بنشین تـــا بـزنـم شانــه به گیسوی غزل
گره در هم بــزنم مـوی تو و مـوی غــزل
بنشین لحظه‌ای ای چشم تو سرچشمه‌ی می
که بنوشم غزل از چشم سخن گوی غـزل
تشنه‌ی زمزمـــه‌ای از لب شیرین تــوام
بنشین تــــا بنشینم بــه لب جــــوی غــزل
هم از آن لحظه که رفتی دگر ای گلبن من
نشنفتم ز نسیمی نفسی بـــــوی غــــزل
گاهـی آن گونه شوم خیره که انگار توئی
به لبت خنده و مـی آئی از آن سوی غزل
نوبهار آمـــد و مرغان مهاجــــر همه بـاز
آمدنـــــد از همه جــا غیره پرستوی غزل
ابر پُــر بارم و از یـــــال دنـــــا آمـــده‌ام
که بریزم غـــزلی بــر سر بــانوی غــزل
زاد روزت غزل آوردم و می دانم ، نیست
از نگاهت غــزلی ناب تر ، آهـــوی غزل
۰۸
ارديبهشت
مسعود رضایی بیاره
خوشه‌ی اشک
شعر یعنی غزل از چشم تو می ریزد و بس
بــوی آویشن و خــاری ز تو برخیزد و بس
شعر یعنی غزلی ناب تر از خــوشه‌ی اشک
بــه تمـاشای تـــو با چشم در آمــیزد و بس
شـعر یعنـــی کـــه نسیم نفست در دل دشت
شعله در جــان من و لالـه بر انگیزد و بس
شعر یعنی کــه بهــار آیــد و از عــطر دلش
خـوشه‌ای بر سر گیسوی تـو آویــزد و بس
شعر یعـنی کــه به ژرفــای نگاهت ، نگهم
نرم نرم از سر هر مـژه فــرو ریزد و بس
۰۴
ارديبهشت
مسعود رضایی بیاره
اردیبهشت
شانــــه زد بــــاد بهاری بـر سر اردیبهشت
در چمــن پیچیــده عـــطر پیـــکر اردیبهشت
چتـــر زنبـــق شد پــدیــدار و کـــلاه نسترن
سر بـرآورد از صحــــاری لشکر اردیبهشت
تا بــرآرایـد جهــان بـا رنـگ آیینی شگرف
آمـــــد از کـــــوه دنــــــا پیغمبر اردیبهشت
ای بهار لاله پرور، برگ و بارت بی خـزان
دامنت همــواره پُــر گـُـــل مــادر اردیبهشت
سهره می خواند ترانه ، لاله رقصد با نسیم
روز میــلادت مبـــارک ، دخــــتر اردیبهشت
صبحگاهان از درخت عشق می ریزد غـزل
بـــاد عـاشق تـــا ورق زد دفــتر اردیبهشت
۰۴
ارديبهشت
مسعود رضایی بیاره
غزال و غزل
انگارهمین لحظه،همین خانه ،همین ثانیه‌ها بود
مــن بـــودم و او بـود و همین حال و هوا بـود
در وسعت چشمــــان سیــه فــــــام وی انــــگار
باغــــی ز غــــزل ، منظره‌ای رو به خـــدا بــود
هــر منـــــظره حیـرتــــکده‌ای ، روح و روانـــی
در بــرگ گـُـل و جـــان و دل و بــــاد صبــا بود
سین سخن از شاعــر شوریده نپرسید ، نپرسید
ایـن یاس،جگر گوشه‌ی احساس دنا بود دنا بود
مـــن محـــو تماشا بـــه نـــــــگاه وی و انــــگار
آتشکـــــدهــا در دل و در سینــــه‌ی مـــا بـــود
خوانـــدم غـــزلی تــــازه بــه مضمون نـگاهش
مابین غـزال و غزلم فاصله ها، فاصله ها بــود
۰۴
ارديبهشت
مسعود رضایی بیاره
بهاریه
پنــجره بُشگا که بهــار آمدست
سبزه بـه دیــدار نـگار آمدست
نغمه‌ی بلبل به چمن گـوش کن
ساغری از بوی سحر نوش کن
بـــوی فـــرح بـخش نسیم سحر
دل بَـرَد از سینه‌ی هر رهـگذر
مــوسم گل هر طرفی بر زمین
خیمه زده قــافلــه‌ی فــرودین
آمــــدن چلچــــله‌هــــا را نــگر
طــی شدن فاصلــه‌هــا را نـگر
پنــجره وا کــن کـه نسیم بهــار
آمـــده از دامنـــــه‌ی کـــوهسار
ساغـر مـی در کف آلالـــه بیـن
خیز و کنــار گـُــل مینـــا نشین
سهره بر آمــد بــه سر شاخسار
سبزه کنــــار لب هـر جــویبـار
آتش آلالـــــه بــه صحرا دمیــد
شاخــه‌ی نــو بر سر سبز امیـد
در رگ گل خون غزل می دود
سهره غــزل گـوید و گل بشنود
بُلبُــل دلــــداده بـــه لحــن دری
دل بَـرَد از لالــه به خنیــاگری
سبزه‌ی رقصنده به صحرا نگر
بــوی پـراکنده به هـر جـا نـگر
لالـــه و گــل چــهره برآراسته
نغمــه ز هــر دامنــه برخاسته
بــوی دل از دامنـه‌ی فــرودین
ریختــه بــر سینه‌ی سبز زمین
ای نفس خـــــَرم صبــح بهــار
بُگــذری و بگذرد این روزگار
سبزه به صحرای عدم می رود
بــر سر آلالــه قلــــم مــی رود
قافلـــه‌ی بــاد خـزان مـی رسد
بــاد بـر آشفته وزان مـی رسد
پنجه به رخساره‌ی گل می زند
ریشه هـر لاله ز بُـن مــی کند
از من و تو نام و نشان است و بس
نیست در ایــن دامنه کس دسترس
بهــره‌ای از بـــاد بهــــاری ببر
خیز و دمـی بر سر صحرا گذر
کینه فرو شو ز دل ای مه جبین
چــهره بر آرا بـه رخ فــرودین
پنـجره بُـگشا در دل بــاز کـُــن
بــا نفسی عـــاشقی آغــاز کـُـن
۲۲
فروردين
مسعود رضایی بیاره
شعرانه
شهریست نـگاهت که جز افسانه در او نیست
ایـن شهر پُـر از میـکده یک خـانه در او نیست
هر پنجــره‌ای وا شود از گــوشه‌ی ایــن شهر
باغیست کــه جز سبزه و پروانه در او نیست
هــر چنــد پُــر است از پّـر پــــرواز و پـرستو
جــز لانــه‌ی چشم تو یــکی لانــه در او نیست
مـــردم همــه دیــوانه و مستند در ایـــن شهر
ویــران شود آن شهر که دیـوانه در او نیست
جـــز گــوشه‌ی ابــروی تــو مـحراب نــــدانند
یک صومعه و مسجد و بتخـــانــه در او نیست
ای سبز تــریــن معبـــــد زیبـــــــای پــرستش
چشمان تـو شهریست که بیگانـه در او نیست
گفــتم چــه بــگویم بــه غــزلـــواره‌ی چشمت
دیدم که به جز نغمه و شعرانه در او نیست
۱۹
فروردين
مسعود رضایی بیاره
صدای تار
در صدای تــار مــن آهنـگ غــم افتاده است
لابــــلای نغمـــه‌هایش نــاله هــم افتاده است
گـوشه‌ی ناچیزی از ویرانـه‌هـای قلب ماست
این خرابی ها که در کرمان و بم افتاده است
هر چه می خوانم حکایت‌های درد آلود عشق
آنچه با مـــا کــــرده‌ای بسیار کـم افتاده است
روح سرگـردان مجنونـم که همچون سایه‌ای
در پــی لیـــلا به صحرای عــدم افتـاده است
بی صدا می گـریم امـا آه ، می بینم که هــم
پای هر مژگان من یک خوشه نم افتاده است
در غـزل گفتم کــه از نامت بیــارم چــامـه‌ای
می نویسم شعر ، شیون در قـلم افتـاده است
آن غــریق خسته‌ای هستم که در طوفان غـم
بــا شنـا نـا آشنــا و از بّـلــــّم افتــــاده است
۱۹
فروردين
مسعود رضایی بیاره
نوروز کن
تا کـــوچـــه‌ی مهربـــانــی ای دوست بیــا
این کوچه ز بوی دوست خوش بوست بیا
بـــا دامـــن گـُــــل نشسته نـــوروز کــهن
بُگشا در دل بـــه کـــوچه، تــا اوست بیــا
۰۲
فروردين
مسعود رضایی بیاره
تا نغمه
از دوست دل شکسته‌ای دارم و هیچ
تا نغمه دو بال بسته‌ای دارم و هیچ
بر ساحل دلفریب چشمش ، افسوس
کشتیِ به گِل نشسته‌ای دارم و هیچ
۰۲
فروردين
برگ و باد
نسیم دنا
در تـــاب دلــم نسیم گیسوی دنــاست
محراب مـن و ستاره ابـروی دناست
بــگذر بـه لطافت ای نسیم از بــر او
جان من خسته بسته با موی دناست
۰۲
فروردين
مسعود رضایی بیاره
رویای سحر
رویای سحر به رنگ رویای تو باد
بر بــرگ بنفشه نــام زیبای تـو باد
آن لحظه که از خیال من می گذری
یک کــوچه غزل نثار پاهـای تو باد
۰۲
فروردين
مسعود رضایی بیاره
تاریخ دنا
هر لاله که از دنا سر آورد برون
انـگار نهاده بر لبش ساغــر خون
هر جا که ورق زدیم تاریخ تو را
گردیده همیشه درد بر درد فزون
۰۲
فروردين
مسعود رضایی بیاره
شراب صد ساله
از خـــاک دلـــم بـر آیــد آلالـــه‌ی سرخ
بنشینی اگـــر به خــاکم ای لاله‌ی سرخ
نرگس بدمــد زخــاک ما مست که هست
در ریشه‌ی او شراب صد سالـه‌ی سرخ
۰۲
فروردين
مسعود رضایی بیاره
یاد
هنــگام سحر که بلبل آیــد بـه سُخن
خواند غـزل و تــرانه در صحن جمن
دور سر گــُل چو بـرگشاید پر و بــال
بنشین بــــه کـنار لالـه یــاد آر ز من
۰۲
فروردين
نسیم فروردین
هنـــگام گــُل و بهــار نیــک آئین است
این بوی خوش از نسیم فروردین است
با نغمـــه‌ی ابـــر نوبهـــاری بــه چمن
هنــگامه‌ی رقص لالــه و نسرین است
۰۲
فروردين
پیک بهار
گل کــرد بهـار و ما نکردیم هنوز
زردیم و پر از هوای دردیم هنوز
بگذشت ز کوچه قاصدک پیک بهار
ما برگ خزان کوچه گردیم هنوز
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
غنچه‌های سیب
نــوروز ، نــگاه دلفریبیست کــه نیست
گْـل دادن غنچه‌های سیبیست که نیست
هنـــــگام سـحر شنیــــدن آوای طــرب
بر شاخه‌ی گل ز عندلیبیست که نیست
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
افسانه آفرینش
چشمت سه هزاره قصه‌ی شیرین است
افسانـــــه‌ی آفـــرینشی دیـــریــن است
دستم نـــرسد بـــه آسمان‌هــا ، ور نـه
زیبنده به سرو ، خوشه‌ی پروین است
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
افسانه
آن شب که گـذر کنی ز ویرانه‌ی ما
ای مــاه بگو بـه لالــه افسانـه‌ی ما
از سینه‌ی خاک بانگ نوش آید اگـر
پیمــانه زنـی دمی به پیمانه‌ی ما
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
دلتنگ
دلتنگ تو وصدای پـاهــای تـوام
هر لحظـه در انـتظار آوای تـوام
خورشید بر آید و نشیند هر روز
بـا شوق در انتظار فـردای تـوام
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
غزلواره
دل تنــگ توام، دنــای رویــائی من
آه از دل تـــــو و نـاشکـــیبـائی مــن
پُر کن به نگاهی ای غزلواره‌ی مهر
چشمان تُهـی ز شوق و شیدائـی من
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
کوچه خاطرات
آهسته قـــدم به کــوی او می سپرم
با اشک به جـای پـای او می نــگرم
بـا زمزمـه‌ای کـه می نشیند بـر دل
از کـوچـه‌ی خـاطرات او می گـذرم
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
ساحل سرنوشت
گفتی که چگونه‌ای ، خرابم ای دوست
آن بــرگ فتــاده روی آبـــم ای دوست
تــــا ساحـــــل سرنوشت نــــاپیــــدایم
بــر آب رونــــده مـی شتابم ای دوست
۲۸
اسفند
مسعود رضایی بیاره
لاله حسرت
رفتی و پس از تـو نوبهـار آمد و رفت
سال و مـه من در انتــظار امـد و رفت
جز لاله‌ی حسرتم گل از گـل نه شکفت
افسوس که بی تو روزگار آمد و رفت
۲۴
اسفند
مسعود رضایی بیاره
حضرت دوست
هـر کس اثــری ز او رهــا می ماند
نامش چـو کتیبه‌ای بـه جا می ماند
شادم که بنـام نامی حضرت دوست
ویــرانه‌ی ما از او به پا می مـاند
۲۴
اسفند