مسعود رضایی بیاره
لاله زار
هنگامــهی ابر نـــوبهار است ، بیــا
دامــــان دنــا در انتــظار است ، بیـا
انجا که دو قطره اشکم از چشم افتاد
الالـــهی سرخ و لالـــه زار است بیا
مسعود رضایی بیاره
لاله زار
هنگامــهی ابر نـــوبهار است ، بیــا
دامــــان دنــا در انتــظار است ، بیـا
انجا که دو قطره اشکم از چشم افتاد
الالـــهی سرخ و لالـــه زار است بیا
مسعود رضایی بیاره
ناکجا
دیــوانه دلــم ، همیشه جـا مـی ماند
من مــی روم او به نــاکجـا می ماند
گفتم به طبیب عشق احوالش ، گفت
این درد بــه درد بــی دوا مـی مـاند
مسعود رضایی بیاره
آهنگ عبور
برخیز و بیا هوا هوائیست که نیست
سرشار ز بوی آشنائیست که نیست
در خــلوت کوچــه بــاغ رویــائی آن
آهنگ عبور لحظههائیست که نیست
مسعود رضایی بیاره
تقویم
ای چشم تو سرزمین رویائی مـن
پائیز و بهـــار لالــــه آرائــی مـن
بعد از تو ورق نخورد تقویـم دلـم
من مانـدهام و فصول تنـهائی من
مسعود رضایی بیاره
فراقی
سر کن غـــزلی فـراقی ای بُلبــل مست
یادی کن از آن دلی که افتاد و شکست
بر شاخه نشین و گـو به آوای حــزین
آن مهر نشسته بر دلم هست که هست
مسعود رضایی بیاره
غنچه
هنگام سحر کـه غُـنچه در بـاغ شکفت
بشنو که به غنچه بلبل مست چه گفت
یـــاد آور از آن گـُلی کــه هنـگام سحر
خندیــد لبــی و چــهره در خاک نهفت
مسعود رضایی بیاره
سوری
برخــیز و بیــا کــه آتش افـروختهایم
لبخنـــده ز رسم شعلــه آمــوختــهایم
با سبزه نشستهایم و سوری در پیش
زردی بسپرده سرخـــی انــدوختهایم
مسعود رضایی بیاره
انتظار
بـاز آ که دوبـاره سبزه آمد به سخن
زیباست نـگاه غنچه در صحن چمن
بـــر دامنــــهی دنـا ، شقایق گـویی
هنگام سحر در انتظار است چو من
مسعود رضایی بیاره
الهه
هر جــا که تـوئی ترانه با ساز آید
آهنـگ بــه روی نغمــه دمساز آید
می گفت به گوش گل نسیم سحری
این است الهــهای کــه بـا نـاز آیـد
مسعود رضایی بیاره
شور انگیز
گفتی غــزلی بـگو کــه شور انگیزد
بــــر دل بنشیند و بـــه جـــان آمیزد
زیباترین از این که گیسوانت در باد
می پیچد و روی شانهات می ریزد؟
مسعود رضایی بیاره
نسیم
راهــی بـه درون غنچـهی گـُل نبرد
بلبل که به سوز دل در او می نگرد
از لاله نسیم صبح گاهــی چـه شنید
کز دامــن سبزه شعلهور می گــذرد
مسعود رضایی بیاره
یک سینه سخن
با یـــاد کسی شکفته آلالـــه و گل
داغ چــه کسی نُهفته آلالـه و گـل
در سینهی پاره پـاره گویی دارد
یک سینه سخن نگفته آلاله و گـل
مسعود رضایی بیاره
گل سرخ
باز آمــدهای ، مگر نخفتی گـُل سُرخ ؟
یــاد آوری از کسی نگفتی ، گل سُرخ
تـــا داغ دلـــم به سال نـــو تــازه کنی
بـر دامنـــهی دنـــا شُکفتی گـُـل سرخ ؟
مسعود رضایی بیاره
غزل مثنوی
چشمت غزل است و مثنوی می گوید
حـافظ به زبــــان مـــولــوی می گوید
لـیلی تر از این دو نـــرگس شیرینت
نی دهـلوی و نـه گنــجوی مـی گوید
مسعود رضایی بیاره
انقلاب گیسو
گیسوی تــــو انقــــلاب آتش دارد
صد شعله شرارهای سرکش دارد
در این شب تیـره گیسوان سیهت
هـر مــو اثـری ز تیر آرش دارد
مسعود رضایی بیاره
حیرت
چشمان تـــرا نــــگاره می بایــد کـرد
این معجزه را نظـــاره می بایــد کـرد
هر جا که سخن ز حیرت آید به میان
آنجا به تو هـــم اشاره مـی باید کـرد
مسعود رضایی بیاره
گاهان
گاهــــان نـــگاهت ار برآیـــد بــه سخن
فریــــــــاد بــرآیـــــــد از اوستای کـُهن
چــون گـُــلبن تو نبسته اعــجاز بهـــار
آرایه به روی و موی و گیسوی چمن
مسعود رضایی بیاره
زرتشت
ای دوست ، بهار و فرودین آمده است
دوشیزهی لالــــــه آتشین آمــده است
انـــگار میـــــان کـــــوهساران دنـــــا
زرتشت ،آشوی پـاک دیــن آمـده است
مسعود رضایی بیاره
صاعقه
امشب ز تــــرانه و غـــزل سرشارم
بــــــارانِ رسیده بــــر سر کـُهسارم
تا صاعقهی حضور او خورد به من
آتش بـــــگرفتــه شعـله ور می بارم
مسعود رضایی بیاره
درفش کاویانی
در چهــــــــره نشان پهلوانـــــــی دارد
شیریست کــــه بیشهای جهانــــی دارد
آن گونه گرفته رو سری بر سر چوب
گــــــویی کـــه درفش کاویـــــانی دارد
مسعود رضایی بیاره
کبک کوهی
عصر پائــــیز از دم صبح بهــــاری خـوشتر است
در هـــــوای عـاشقانه ، بــی قراری خـوشتر است
تیشه زن در ریشـــه و سنـگ جفـــا بـر شیشــهام
روی دیـــوار شکسته یــــــــادگاری خـــوشتر است
یـــادم آیـــــد از نــــگاهت ، اشکم از پــی مـی دود
در کنـــار چشمـه و جـــو میگساری خـوشتر است
در مقــــام عشق بـــاید بـــی سر و پـا بــود و بس
خــــاک درگـــاه نــــگار از شهریاری خوشتر است
تـــرک مــــا گفتـــی و مـــاندم تا قیــــامت بـا غمت
آب حسرت در دو چشم از شرمساری خوشتراست
کبــــک کـُهسار دنــایم ، نغمــــه از دل مــی زنــــم
نالـــههای کبک کـــــوهی از قناری خوشتر است
مسعود رضایی بیاره
گُل یاد
تــا گــــُل یـــاد تو از خــــاطر مـن مـــی رویـد
هــر کـــه عاشق شود از شعر تــَرم می بـــوید
روح سرگشتهی من هــر شبی از سینهی خـاک
خیــزد و نــــاله کنــــان کـــوی تـُــرا می جوید
غـــزلی غـــــم زدهام ، حـــال مــرا مــی دانــد
مرغ پـُر بسته کــــه در کـــنج قفس می مـوید
منم آن سهرهی سرگشته که در چشمهی چشم
شعله ور می پرد از لانــــه و پَــر مــی شوید
نی چـو بـر گـوشهی لب مـی نهم و نـــاله کنم
نی جــدا نـــاله جــدا از تـو سخن مــی گـویـد
مسعود رضایی بیاره
لاله
آن لالـــه کــه سر زد از گـــریبان دنا
روئیــد چـــو شعله روی دامـــان دنا
آن لاله توئی قسم به عطری که سحر
آیــــــــد ز نسیــم کـــوهساران دنــــا
مسعود رضایی بیاره
پائیز غزل
من برگ درخت سیسه در پائیزم
آهسته کنار خود فرو می ریزم
شادم به خیالت ار چو پائیز غزل
از نغمهی دل شکستهای لبریزم
مسعود رضایی بیاره
آفاق
انـدام تو را ز لالـــه کشتند دنـــا
در شهد گـُل و غزل سرشتند دنا
آنــان کــه پیامبران آفــاق دلاند
از چشم تـو آیــهها نوشتند دنــا
مسعود رضایی بیاره
نگاه
زد گیره بــــه گیسوان و آویخت بـه هم
یک لحظه نــگاه مــا در آمیـــخت به هم
مابین نـــگاه مـــا نـــــدانم چـــه گذشت
خندید ولی چو گـُل فــرو ریخت به هم
مسعود رضایی بیاره
نغمه
هر فصل ، دلــم بـه یــاد پـائیزان است
صد نغمه در امتــــداد پـــائـیزان است
دیوانهی برگ و باد از آنیم که دوست
دیـــوانهی بــرگ و بــاد پائیزان است
مسعود رضایی بیاره
بوی مهر
مهر آمد و بوی مهربانی آمد
در کـوچه نوای شادمانی آمد
انگار به سرزمین ایران کهن
گــردونهی مهرِ بـاستانی آمد
مسعود رضایی بیاره
شیشه
من بودم و دل ، دلی که پهلوی تو بود
پیوسته نشسته بر سر کـــوی تــو بود
آن دل که به زیر پا شکستی ای دوست
یک شیشه پُـر از خیال گیسوی تو بـود
مسعود رضایی بیاره
لالهی حسرت
پــائیز ، بهـار لالـــه خیزان من است
هنگامهی چشم اشک ریزان من است
هر لالـــهی حسرتی بــر آید از خـاک
آن لالــه نشانی از عزیزان من است