مسعود رضایی بیاره
سراب
بخوابیــد ای شقایــقهـــــای وحشی
که این رویای بی فــردا
سراب است
سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب
که نقش روی مـا نقشی بر آب است
مسعود رضایی بیاره
سراب
بخوابیــد ای شقایــقهـــــای وحشی
که این رویای بی فــردا
سراب است
سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب
که نقش روی مـا نقشی بر آب است
مسعود رضایی بیاره
گل و بلبل
سحرگاهـــان کــه بـــاد نوبهاری
کمند مـــوی گــُل را
شانه می زد
نــــوای سوزنـــاکــی آتـــشم زد
که بلبل شعله ور در لانه می زد
مسعود رضایی بیاره
نقاشی
قــلم آهسته لغزیـد و به حسرت
شنیـدم گفت در گــوش
نقَــاشی
میــان قـــاب تنـگ زنــــدگانی
چه فرقی می کند باشی نباشی
مسعود رضایی بیاره
اشک غزل
چشم گیـــرای تُـــرا از چـــه بر انـگیختهاند
چــه شرابیست که بــا چشم
تــو آمیختهانـد
نـــرگس چشم خمــــارین تـُــرا نیست خـــبر
که چه سوزی به دل شعر
و غزل ریختهاند
آفت جـــــان مــن و داغ دل بـــاد صبـاست
این غـــزلواره کــه بر
دوش تو آویختهاند
ابــر چشمان مـــن و بـــاد سحرگــاه بهــار
به سرت بــوی گُــل و اشک غزل بیختهاند
ره به حــالم ببرد جــام می و نـــالهی نــی
کـــه نـــدیمان مــن و محرم فـــرهیختهاند
مسعود رضایی بیاره
مهتاب
تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت
پیمانه به لبهــــای تو
و جــــام بـــه کـامت
دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست
پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین
پیامت
خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است
کافیست مــــرا نـــوش دل از
جـــام کلامت
بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است
در آتشم افکنـــــدی و رفتــی
، بــه سلامت
تا بردمـــد از شاخــــهی خشکیده گُلـــی نو
دیـــــدار مــن و چشم تـــو و
روزِ قیامت
یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب
آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشهی بــامت
مسعود رضایی بیاره
بار گناه
شب تاریک مـن از چشم سیاهیست که نیست
خرمنم سوخته از بــرق نگاهیست که نیست
تــا بسازد سحـــری کـــــار دلـش را شرری
چشم امیـد من از شعلـهی
آهیست که نیست
دیــدگانـم همه شب در پس ایـــن شام سیـه
سالهـــا منتـظر پـرتــو مـاهیست کـه نیست
در پس خــط غبـــاری که نــدانم به کجاست
مردم دیـدهی ما چشم به
راهیست که نیست
کوچه پس کوچهی این شهر به هم ریختهام
اثـری از گــــذر پــــای
سپاهیست که نیست
هر عقوبت کـه ببینم نه هم ازکردهی ماست
همهی درد مــن از بـار گناهیست که نیست
مسعود رضایی بیاره
دعا
زنــدگی بی تـــو پُر از خاطرههاییست که نیست
نفسم بــی تو پُـر از
عطــر هـواییست که نیست
تــا بلــــرزد دلــــم
و اشک مـــن آیـــد بـه سخن
گـوش دل منتظـر نغمــــهی
پاییست کــه نیست
روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت
همهی هوش و حواسم به
صداییست که نیست
صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب
سر مـا در گــرو عهــــد
و وفـاییست که نیست
نــــوشدارو نکنــــــد چـــارهی شمشیر فــــراق
چــارهی درد مــن از
دسته دواییست که نیست
هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند
شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست
مسعود رضایی بیاره
غزل آوا
نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکفتــن دارد
غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه
شنفتـن دارد
سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک
داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده گفتــن دارد
غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان
کـــه سخنهــا بــه لب و
میــــل نهفتـن دارد
ژالـــه بر سینهی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار
تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده
، کـه خفتن دارد
یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر
دانـــه دانــه گُــهر از هــر
مــژه رفتن دارد
بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند
نــالـــهی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد