مسعود رضایی بیاره
غُنچه
بـاد آمد و گـُل ز شاخــه افتـاد به خاک
دل کند ز شاخــه، دیـده بنهاد به خاک
آن غُنچه که دل ز هر نگاهـی می بُرد
دل از همگان بُریــد و دل داد به خاک
مسعود رضایی بیاره
غُنچه
بـاد آمد و گـُل ز شاخــه افتـاد به خاک
دل کند ز شاخــه، دیـده بنهاد به خاک
آن غُنچه که دل ز هر نگاهـی می بُرد
دل از همگان بُریــد و دل داد به خاک
مسعود رضایی بیاره
ایل چویل
روزی که مرا به خاک مـی بسپارید
از ایــل چــویل و از دنــا یـــاد آرید
برگی دو سه آویشن سبز و خاری
در زیر سر و کنــــار مــن بگذارید
مسعود رضایی بیاره
مهتاب دنا
هنـگام بهـار و یک شب مهتابی
با دوست کنار چشمهای یا آبی
لـم داده میان سبزه در پای دنا
دریاب اگـر چنین شبی دریـابی
مسعود رضایی بیاره
بعد از تو
بعد از تو ستاره بی قرار آمد و رفت
بیهوده ایّــام و روزگـار آمــد و رفت
نشُکفت گـُلــــی و بُلبُلـــی پَــر نــکشید
لبخند ز دل نـزد بهــار، آمــد و رفت
مسعود رضایی بیاره
نیلوفر
پائیز تر از کوچهی مهتاب توئی
رویای خیال ماه و مرداب تـوئی
یک دم نرود خیالت از چشم تـَرَم
نیــلوفرِ خُفــته بر سر آب تـوئی
مسعود رضایی بیاره
بنفشه
روزی که بنفشه چهره در خاک نهُفت
شب تا به سحر چــکاوه یک مژه نخُفت
چنــدی بگذشت و نو گـُلی تازه شُکفت
مـرغ چمـن از بنفشه یک حـرف نگُفت
مسعود رضایی بیاره
تاریخ دنا
بـــوی دلِِ گـُل ز ژالـــه بـــاید پُـرسید
از اشک خبـــر ز نـــــاله بایــد پُرسید
دل سوخته آگــه از دلِ سوخته است
مسعود رضایی بیاره
رویای شکوفه
از شط نــــگاه او عسل مـی گــــذرد
یا چشمهی نغمه و غــزل می گــذرد
می آمد و سبزه با طراوت مـی گفت
رویـــای شکوفه از محل می گذرد
مسعود رضایی بیاره
پائیز دنا
چـون آه دل شکستهای غمگینم
از سینه بر آیم و به دل بنشینم
ماننـد غـروب زرد پـــائیز دنــا
سرشار ز نغمــههـای آهنـگینم
مسعود رضایی بیاره
نفس بریده
مائیم و غـــروب خسته و تنگ دلی
گفتی کـه دلت شکسته انــگار ، بلی
چون اسب نفس بریده بر دامن کوه
مــی لرزم و پای رفتنم نیست ولـی
مسعود رضایی بیاره
انقلاب
بـــرگرد ! هــوای دل خراب است ، نرو
در سینه صـــدای انــقلاب است ، نــرو
مـــن خسته و زورق امیــــدم بــی تــو
سرگشته به روی موج آب است ، نرو
مسعود رضایی بیاره
باری عشق
تا سینه ز لالـه شعلهور ساختهایم
آتش بـــه دل شقایـق انـــداختهایم
تا دل بتپد به یاد او ، فرقی نیست
در بــازی عشق بـرده یا باختهایم
مسعود رضایی بیاره
افسانه
دل داده به هم شب و مــه و روی دنـا
پیچیده به شب نسیم خـوش بــوی دنـا
افسانه تر از هـزار و یک شب شدهایم
مهتــاب و مــن و نسیم گیسوی دنـــا
مسعود رضایی بیاره
عمر
بی دوست هوای دل خراب است خراب
مــا تشنـهی او و او سراب است سراب
او بـــود تمـــام عمــرم امّـــا ، افسوس
ایــن عمرهمیشه در شتاب است شتاب
مسعود رضایی بیاره
چویل
چون درگــذرم به تربتم یاس کنید
تا بــوی دنا ز خـاکم احساس کنید
یک شاخه چویل و اندکی برف دنا
لای کفنـی ز بــرگ ریــواس کنید
مسعود رضایی بیاره
آتشکده
آئیــــن دو چشم او مسیحایی بــود
چشم سیهش خـــدای زیبایی بــود
آتشــــــکدهی نـــــــگاه نـامیرایش
سوگند به مهر و مه اوستایی بود
مسعود رضایی بیاره
هما
این سایه فرَ همـای سرمستان است
آرامــگه عــروس هــر بُستان است
در حالت چشم او چه رازیست نهان
پـائیز نـــگاه او چــو تابستان است
مسعود رضایی بیاره
شیرین
شب تیره تر از همیشه می آمد پیش
فـرهـــاد نشسته تیشه می آمد پیش
شیرین بـــه خیال او گذر کرد ، ولی
انــگار که روی شیشه می آمد پیش
مسعود رضایی بیاره
غزل پوش
در موسم گُل که لاله در جوش آید
آوای حــزین سهره در گـــوش آید
همرنگ دلـم گـُلی بر آیـد از خــاک
گر بوئی از آن گـُل غزل پوش آید
مسعود رضایی بیاره
اشک و عشق
معشوقه اگـــر بـه دل شرار انـگیزد
آن شعله ز اشک عشق بر می خیزد
می حاصـل اشک بـاغبانیست کـه او
از دیــده به پــای رز فرو می ریزد
مسعود رضایی بیاره
مهتاب پائیزی
دلداده سحر ز عشق لب ریز تر است
بُلبـُل ز جمــال گل سحر خیز تر است
مهتـــاب میــــان یــک شب پــائــیزی
از هر شب دیگری دل انگبز تر است
مسعود رضایی بیاره
بُهت سکوت
آن بــــرگ فتــــــاده بر سر آب مــنم
پیوسته به چنـــگ باد و گـرداب منم
گم گشتهام ای رفیق در بهت سکوت
آن عکس نشسته در تـــه قــاب مــنم
مسعود رضایی بیاره
بوی دنا
وقتی کــه خــــدا بهشت را مـی آراست
یک بوی خوش از میان گـلها برخاست
آهسته فــرشتههـا به هـــم مـی گفتند :
به به ! چه شبیه بوی گیسوی دناست !!
مسعود رضایی بیاره
لبخند
لببخنـــــد زدی و آسمان آبــــــی شد
چشمان سپیده پُـــر ز شادابــــی شد
شب تیره تر از همیشه می آمد پیش
چشم سیهت بــدیــد و مهتابـــی شد
مسعود رضایی بیاره
صدا
راه مــن و او ز روبـــرو خـورد گـــره
چشمان من و نــــگاه او خـــورد گــره
دل گفت بگو که دارمش دوست ، صدا
در سینه دویـــد و در گلــو خـورد گره