مسعود رضایی بیاره
بانوی غزل
بنشین تـــا بـزنـم شانــه به گیسوی غزل
گره در هم بــزنم مـوی تو و مـوی غــزل
بنشین لحظه‌ای ای چشم تو سرچشمه‌ی می
که بنوشم غزل از چشم سخن گوی غـزل
تشنه‌ی زمزمـــه‌ای از لب شیرین تــوام
بنشین تــــا بنشینم بــه لب جــــوی غــزل
هم از آن لحظه که رفتی دگر ای گلبن من
نشنفتم ز نسیمی نفسی بـــــوی غــــزل
گاهـی آن گونه شوم خیره که انگار توئی
به لبت خنده و مـی آئی از آن سوی غزل
نوبهار آمـــد و مرغان مهاجــــر همه بـاز
آمدنـــــد از همه جــا غیره پرستوی غزل
ابر پُــر بارم و از یـــــال دنـــــا آمـــده‌ام
که بریزم غـــزلی بــر سر بــانوی غــزل
زاد روزت غزل آوردم و می دانم ، نیست
از نگاهت غــزلی ناب تر ، آهـــوی غزل
