مسعود رضایی بیاره
نوروز کن
تا کـــوچـــهی مهربـــانــی ای دوست بیــا
این کوچه ز بوی دوست خوش بوست بیا
بـــا دامـــن گـُــــل نشسته نـــوروز کــهن
بُگشا در دل بـــه کـــوچه، تــا اوست بیــا
مسعود رضایی بیاره
نوروز کن
تا کـــوچـــهی مهربـــانــی ای دوست بیــا
این کوچه ز بوی دوست خوش بوست بیا
بـــا دامـــن گـُــــل نشسته نـــوروز کــهن
بُگشا در دل بـــه کـــوچه، تــا اوست بیــا
مسعود رضایی بیاره
تا نغمه
از دوست دل شکستهای دارم و هیچ
تا نغمه دو بال بستهای دارم و هیچ
بر ساحل دلفریب چشمش ، افسوس
کشتیِ به گِل نشستهای دارم و هیچ
برگ و باد
نسیم دنا
در تـــاب دلــم نسیم گیسوی دنــاست
محراب مـن و ستاره ابـروی دناست
بــگذر بـه لطافت ای نسیم از بــر او
جان من خسته بسته با موی دناست
مسعود رضایی بیاره
تاریخ دنا
هر لاله که از دنا سر آورد برون
انـگار نهاده بر لبش ساغــر خون
هر جا که ورق زدیم تاریخ تو را
گردیده همیشه درد بر درد فزون
مسعود رضایی بیاره
یاد
هنــگام سحر که بلبل آیــد بـه سُخن
خواند غـزل و تــرانه در صحن جمن
دور سر گــُل چو بـرگشاید پر و بــال
بنشین بــــه کـنار لالـه یــاد آر ز من