مسعود رضایی بیاره

غُنچه

بـاد آمد و گـُل ز شاخــه افتـاد به خاک

دل کند ز شاخــه،  دیـده بنهاد به خاک

آن غُنچه که دل ز هر نگاهـی می بُرد

دل از همگان بُریــد و دل داد به خاک