مسعود رضایی بیاره

گاهان

گاهــــانِ نـــــــــــگاه او اوستـــایی بــــود

آمیـــزه‌ی نغمــــــه‌یی اهـــــورایـی بــــود

می رفت به ناز و گـُل به حسرت می گفت

این سرو سهی خــــــــدای زیبــایی بـــود