مسعود رضایی بیاره

ترانه

مهتاب و ستاره رنگ رو باخته بود

گیسوی سپیده سایه انـــداخته بــود

گـــویی قلـــم خـــدا بـه کهسار دنــا

با لالــــه و گل تـرانه پــرداخته بود