مسعود رضایی بیاره
مهتاب
تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت
پیمانه به لب‌هــــای تو
و جــــام بـــه کـامت
دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست
پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین
پیامت
خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است
کافیست مــــرا نـــوش دل از
جـــام کلامت
بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است
در آتشم افکنـــــدی و رفتــی
، بــه سلامت
تا بردمـــد از شاخــــه‌ی خشکیده گُلـــی نو
دیـــــدار مــن و چشم تـــو و
روزِ قیامت
یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب
آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشه‌ی بــامت
