خزان

خــزون تَش نا وَ جونم لو ملوسم

چِــطو مابین بـای و تَش نَسوسم

وَ تـــو سُهتُم  نَیومی ، بعد مرگم

بِنِه پی تــاوه برفی هَس و پوسم

مسعود رضایی بیاره

غزل های خدا

دو چشمانش غزل‌های خدا بود

نسیـم گیسوانـش آشنــا بــــود

            

اگـــر از لالــــه وحشی بپرسی

کنار عشق بنویسد : دنـا بود!