مسعود رضایی بیاره
معبد شبنم
عیـــد است ، بیا خـــانه‌ی دل را بُــگشائیم
از چهـــره‌ی آئینــــه
غبـــاری بـــزدائیـــم
حیف است که چون غنچه نبوئیم و نخندیم
دل را نــه گشائیـــم و سـرودی نسرائیــم
بـــرخیز ، کـــه تــا معبـــد شبنم بشتابیــم
گـُــــل را بنــــــوازیم و
چــمن را بستائیـم
گر دست دهــــد می به کف آریم و کنـاری
با سبزه بــرقصیم و غـــم
از دل بُـگشائیم
با یــــاد عِـــزیزان سفر کــــرده ز گـُـلشن
سازی بــــه کف آریـــم و
نـــوائی بنوائیم
برخیز ، کــــه هـر کینه ز باران سحرگــه
از سینـــه بشوئیم و چــــو
آئینــه نمائیـم
مـی خــواند سحر سهره به آوای حزینی
آشفتــه‌ی گیسوی گُـــل و
بـــوی دنـائیم
برخیز کـــه وقت است ، ندانیم و نپرسیم
تا سال دگــــر او به کجــا مـا بــه کجائیم
