مسعود رضایی بیاره
باران
بـــاران گـرفته و من سرشارم از خـــیالش
بوسیده گیسوانش باران
، خوشا به حالش
بـــــگذار تا بمالم بر لـــــوح دیــــده و دل
هر قطـــــره‌ای چکیــــده از گلبــن
جمالش
بـــــادا نصیب جانم ، هر آفتـــــی کــه آید
بــــوی خـــــزان نگیرد گُل‌های
بی مثالش
بـــرگی به تن نمانـــد ، بر شاخسار جـانم
بـــــادی اگر بجنبد یک
شاخـــه از نهـالش
بــــــــگذار تــا بسوزد در آتـشم سراپــــا
گر قطره قطره نوشد
خون دلم حـــلالش
بر جــــان من نشیند بــــار غمی کـه دارد
هـــرگر نبینم امــــا رخسار پُـــر مـــلالش
