مسعود رضایی بیاره
غزل مثنوی
چشمت غزل است و مثنوی می گوید
حـافظ به زبــــان مـــولــوی می گوید
لـیلی تر از این دو نـــرگس شیرینت
نی دهـلوی و نـه گنــجوی مـی گوید
مسعود رضایی بیاره
غزل مثنوی
چشمت غزل است و مثنوی می گوید
حـافظ به زبــــان مـــولــوی می گوید
لـیلی تر از این دو نـــرگس شیرینت
نی دهـلوی و نـه گنــجوی مـی گوید
مسعود رضایی بیاره
انقلاب گیسو
گیسوی تــــو انقــــلاب آتش دارد
صد شعله شرارهای سرکش دارد
در این شب تیـره گیسوان سیهت
هـر مــو اثـری ز تیر آرش دارد
مسعود رضایی بیاره
حیرت
چشمان تـــرا نــــگاره می بایــد کـرد
این معجزه را نظـــاره می بایــد کـرد
هر جا که سخن ز حیرت آید به میان
آنجا به تو هـــم اشاره مـی باید کـرد
مسعود رضایی بیاره
گاهان
گاهــــان نـــگاهت ار برآیـــد بــه سخن
فریــــــــاد بــرآیـــــــد از اوستای کـُهن
چــون گـُــلبن تو نبسته اعــجاز بهـــار
آرایه به روی و موی و گیسوی چمن
مسعود رضایی بیاره
زرتشت
ای دوست ، بهار و فرودین آمده است
دوشیزهی لالــــــه آتشین آمــده است
انـــگار میـــــان کـــــوهساران دنـــــا
زرتشت ،آشوی پـاک دیــن آمـده است
مسعود رضایی بیاره
صاعقه
امشب ز تــــرانه و غـــزل سرشارم
بــــــارانِ رسیده بــــر سر کـُهسارم
تا صاعقهی حضور او خورد به من
آتش بـــــگرفتــه شعـله ور می بارم
مسعود رضایی بیاره
درفش کاویانی
در چهــــــــره نشان پهلوانـــــــی دارد
شیریست کــــه بیشهای جهانــــی دارد
آن گونه گرفته رو سری بر سر چوب
گــــــویی کـــه درفش کاویـــــانی دارد
مسعود رضایی بیاره
کبک کوهی
عصر پائــــیز از دم صبح بهــــاری خـوشتر است
در هـــــوای عـاشقانه ، بــی قراری خـوشتر است
تیشه زن در ریشـــه و سنـگ جفـــا بـر شیشــهام
روی دیـــوار شکسته یــــــــادگاری خـــوشتر است
یـــادم آیـــــد از نــــگاهت ، اشکم از پــی مـی دود
در کنـــار چشمـه و جـــو میگساری خـوشتر است
در مقــــام عشق بـــاید بـــی سر و پـا بــود و بس
خــــاک درگـــاه نــــگار از شهریاری خوشتر است
تـــرک مــــا گفتـــی و مـــاندم تا قیــــامت بـا غمت
آب حسرت در دو چشم از شرمساری خوشتراست
کبــــک کـُهسار دنــایم ، نغمــــه از دل مــی زنــــم
نالـــههای کبک کـــــوهی از قناری خوشتر است
مسعود رضایی بیاره
گُل یاد
تــا گــــُل یـــاد تو از خــــاطر مـن مـــی رویـد
هــر کـــه عاشق شود از شعر تــَرم می بـــوید
روح سرگشتهی من هــر شبی از سینهی خـاک
خیــزد و نــــاله کنــــان کـــوی تـُــرا می جوید
غـــزلی غـــــم زدهام ، حـــال مــرا مــی دانــد
مرغ پـُر بسته کــــه در کـــنج قفس می مـوید
منم آن سهرهی سرگشته که در چشمهی چشم
شعله ور می پرد از لانــــه و پَــر مــی شوید
نی چـو بـر گـوشهی لب مـی نهم و نـــاله کنم
نی جــدا نـــاله جــدا از تـو سخن مــی گـویـد