مسعود رضایی بیاره
جان مایه
پائیز ! بیا کــه دست در دست نهیم
پا بر سر هر چه پیش ما هست نهیم
جان مایه ز دوش زندگـــی بر داریم
هــر جـا که گذار تنـد بـــادست نهیم
مسعود رضایی بیاره
بغض پائیزی
آه از من و شاعـــــرانه‌هــایت پائــــیز
هـــر کــــوچه پُــر از تـرانه‌هایت پائیز
مهر است و دوباره بغض اشکم ترکید
در حسرت کــــودکــانـــه‌هایت پائــــیز
۲۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
شاعرانه
این برگ خـزان رسیده آوای من است
پژمـرده اگر فتــاده رویــای مـن است
این خش خش شاعرانه در کوچه‌ی باد
فریــاد حـزینِ سینه فـــرسای من است
۲۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
کویر لوت
مــا زاده‌ی فصــل سرخ تــابستانیم
گلبرگ خـــزان رسیده را می مانیم
در اطلس این جهان پر سبزه و آب
ماننـــد کـــویــر لــوت در ایــرانیم
۲۶
شهریور
مسعود رضایی بیاره
سرمستان
ما اهــل مـی و تــرانه و دستانیم
سر خیــل جنون شهر سرمستانیم
شیخا تو برو بهشت ،بگذار که ما
داد دل خود ز نای و نی بستانیم
۲۶
شهریور
مسعود رضایی بیاره
پائیز
غم نامه‌ی برگ و باد و پالیز ، سلام
از نغمــه‌ی عاشقانـه لبــریز ، سلام
رویای پریده رنـــگ هنــگام غـروب
آهنـــگ دل شکسته ، پـــائیز ! سلام
۲۵
شهریور
مسعود رضایی بیاره
اوج
امشب منــم و ستاره و یــــال دنا
مه بوسه دهد به یال و کوپال دنا
مانند پرنــده‌ای رهـا گشته ز بند
تا اوج گشوده بــال در بـــال دنـا
۱۷
شهریور
شیشه‌ی عمر
گیسوی تـُـــرا ز تـــار دل بــافتـــه‌اند
با رشته‌ی اشک و نور مه تافتــــه‌اند
روزی که خدا به سینه‌ی عشق دمید
در شیشه‌ی عمر او تـُــرا یافتــــه‌اند
۱۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
غم نامه
غمنامه‌‌ی هر شکسته افسانه‌ی ماست
بار غـم هـر فتـــاده بر شانــه‌ی ماست
بشکست مرا و خنده بــر لب مـی گفت
این است سزای آنـکه دیوانه‌ی ماست
۱۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
نسیم شعله‌ور
هر شب که خیالت از نظر می گــذرد
گویی که نسیم شعله‌ور مـــی گــذرد
می سوزم و قطـره‌های اشکم گــویی
آتش ز میــان چــوب تـَر مـی گــذرد
۱۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
چامه
باز آ که دوباره چامه‌ای ساز کنم
گیسوی تـُرا تـــرانـه پـــرداز کنم
کـو نرگس نــاز کــوهساران دنــا
تا غــرق غــزل هزار شیراز کنم
۱۵
شهریور
مسعود رضایی بیاره
رقص اشک
با ساز دلـــم تـــرانه پـا می کـوبـد
گیسو به کنار شانــه پا می کـوبـد
نامش به میان چـامه آمــد ، اشکم
می رقصد و دانه دانه پا می کوبد
۱۵
شهریور
مسعود رضایی بیاره
نشانه
از عشق فقط تـــرانـــه‌ای مــا را بس
در سینه‌ی دوست، خانه‌ای ما را بس
در دل هـــوس لبـــان شیرینــم نیست
از کـوهکنـی ، نشانــــه‌ای مـــرا بس
۱۳
شهریور
مسعود رضایی بیاره
پیرانه
عمرم همه شب به اه و افسوس گـذشت
سر زد سحر از قفـــا و مــأیوس گذشت
پیــــری ز جــــوانیم گرو بُــــرد رفیـــق
افسوس بـر عمر مـا که معکوس گذشت
۱۳
شهریور
مسعود رضایی بیاره
اعجاز
گفتم کـــه مگر تــرانه‌ای ساز کنم
تا عقــــده کمی ز کار دل باز کنم
تاری اگرم ز مویت افتد در دست
هر واژه به رشته آرم اعجـاز کنم
۱۳
شهریور
مسعود رضایی بیاره
خائیز
من بــرگ نفس بریده او پـائیز است
من چون گـل پژمریده او گُلریز است
مـن جنـــگل بـی دفــاعِ در معبر باد
او شعله‌ی گــُر گرفته در خائیز است
۱۲
شهریور
مسعود رضایی بیاره
اعجاز
دیــــــدار تـــو آب زنـــــــدگانی دارد
اعجــــاز خــــــــــدای بـاستانی دارد
هر کس که بنوشد از نگاهت جـامی
پیمانــــــه‌ی عمر جــــــاودانی دارد
۱۲
شهریور
مسعود رضایی بیاره
اشک عشق
تا چهـره بـه اشک عشق آراسته‌ایم
آب ازلب تیشه از خــدا خواسته‌ایم
آنـجا کـه تبــر ز دست فــرهاد افتاد
مــا ریشه گـرفته‌ایم و بـر خاسته‌ایم
۱۱
شهریور
مسعود رضایی بیاره
اشک عبرت
افسوس که غیر از گْل پژمرده‌ی حسرت
یک شاخـــه گُـل از دست محبت نگرفتیم
با اشک فــــرو ریختــــن و سوختن دل
دیــدیم در آینـــه و عبــــرت نــــگرفتیم
۱۰
شهریور
مسعود رضایی بیاره
یاد
پا بر سر گـُل نهاد و چون باد گذشت
انــگار هـــــزار دردم از یــــاد گذشت
یاد از دل خود نمودم آن لحظه که او
بر خــاک فـــکند و پــای بنـهاد گذشت
۰۸
شهریور
مسعود رضایی بیاره
پرواز
برخیز و بیا که نغمه‌ای ساز کنیم
چــنگی بزنیم و سینه‌ای بــاز کنیم
زان پیش زمــانه پای ما بر بندد
بالـی به هــوا زنیم و پــرواز کنیم
۰۸
شهریور
مسعود رضایی بیاره
بعد از تو
بعد از تو بهـار از این حـوالی نگذشت
غافل ز تو روز و ماه و سالی نگذشت
هر غـم که رسید و پنجه زد بر در دل
شادان بنشست و دست خـالی نگذشت
۰۸
شهریور
مسعود رضایی بیاره
داد از دل تو
گفتم که برو ، به خویش بگذار مرا
عــاشقتر از این مکن ، میازار مـرا
روزی که مــرا ز من گـرفتی رفتی
داد از دل تو ، گهی به یـاد آر مـرا
۰۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
کبک دنا
من شاعــر شهر چشم شهـلای توام
سِحرِ سخنِ نــــــگاهِ شیــوای تــوام
تـو قـــامت دلــــربای سرسبز دنـــا
من کبک غــزل سرای صحرای توام
۰۷
شهریور
مسعود رضایی بیاره
انتظار
دل چشمه‌ی خشک ظهر تابستان است
لب تشنه و انتظـار بــــی پایــــان است
هــر ابـر کــه از فـــراز او مــی گـذرد
خـاکستری و سفید و بـی بــاران است
۰۶
شهریور
مسعود رضایی بیاره
شعله
تا یــاد کنم ز او به هــم مـی ریزم
دودم که ز لای شعله بر می خیزم
او بـاد گریزنده به صحرای جنون
من بــرگ خــزان رسیده‌ی پائیزم
۰۶
شهریور
مسعود رضایی بیاره
بهار دل
تــا از چمن ای بهـــار دل مــی گذری
از عطر شکوفه در سحر خــوب تری
آهسته گــذر کــن ای نسیم از بـــر او
می ترسم از آن که بـوی او را ببری
۰۵
شهریور
مسعود رضایی بیاره
بگذار
دست از دل ما بشوی و بگذار مرا
انــگار نـه بودیم و نـه یــاد آر مرا
آنجا کـه مرا ز من گـرفتی روزی
برگرد و ببر به خویش بسپار مـرا
۰۵
شهریور
مسعود رضایی بیاره
هزاره نفرت
از عشق تمــام سهم دل غــارت بــود
هر گل که شکوفه زد گْل حسرت بود
افسوس کــه روزگــار دل دادن مــن
آغـــاز هـــزاره‌ی دق و نفرت بــود
۰۴
شهریور
مسعود رضایی بیاره
پائیز جنون
بـاد آید و برگ گـــُل فــرو می ریــزد
گُل بر سر کـوچه عطر غـم مـی بیزد
برخیز و بیـا ، صــدای پــائیز جنـون
از خش خش برگ زرد بر می خیزد
۰۳
شهریور