برگ و باد (23)

مسعود رضایی بیاره

پنجره

پائیــز نـــگاه مـا پُـر از خــاطره است

آهنـــگ عـبور پــای پــُر دلهـره است

این کوچه ! به هر کجای آن می نگرم

آن عــابر دل شکسته آن پنجــره است

برگ و باد (22)

مسعود رضایی بیاره

پائیزان

ما خش خش برگ ریز گلریزانیم

همرنــگ غــروب زرد پـائیـزانیم

آهسته قــدم به خــاطراتم بــگذار

با هر قدمی دوبــاره می لرزانیم

برگ و باد(21)

مسعود رضایی بیاره

آیه

می آمد و مستِ مستِ می  کرد نگاه

بـــود آیت روشنی در آن چشم سیاه

در مـن نگهی نمود و دل گفت به آه

لا حـــــــول و لا قـــــوة الا بـــــــالله

برگ و باد(20)

مسعود رضایی بیاره

غروب

دل تنـگ تــرین غـــروب پــائیزانم

آهنــگ حــــزین پـــای گـُلـــریزانم

آهسته گذر کن ای نسیم از بر من

بر شاخــــه‌ی تُـــرد مهر آویــزانم

برگ و باد (19)

مسعود رضایی بیاره

شکسته

از بـــاغ خــزان رسیده پـائیزتریم

از عــاشق دل شکسته  لبریزتریم

با این همه ای بهار پُر لاله و گُل

از نفحه‌ی صبح تو دل انگیزتریم

برگ و باد(18)

مسعود رضایی بیاره

آتش عشق

از آتش عشق سینه بی سوز مباد

مهتاب و ستاره بی دل افروز مباد

روزی کـه گـذر خیـالت از دل نکند

آن لحظـه دگر نیـاید آن روز مـباد

برگ و باد (17)

مسعود رضایی بیاره

دنا

مهتاب سر از دنـــا بر افـــراختــه بود

بر دامـــن کـــوه ، پـرتو انــداخته بود

لای گُـــل و سبزه و کنـــار گُـــل اشک

من بودم و سهره‌ای که دل باخته بود

برگ و باد (16)

مسعود رضایی بیاره

آرزو

شب بود و ستاره چهـره آراسته بــود

بوی گُل و بانگ سهره بـرخاسته بود

مـن بــودم و دست آرزویی  کـه تُــرا

آن لحظه به گریه از خدا خواسته بود

برگ و باد (15)

مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (15)

مهتاب و شب کوچه‌ی دیروزی بـود

هنگامه‌ی برگ و بـاد و گلریزی بود

می رفتی و در گلوی من خورد  گره

بغضی که پُــر از هـوای پائیزی بود

برگ و باد (14)

مسعودرضایی بیاره

اشک غزل

مهتاب شبم ، چشم سیه فـــام تو بـود

سرسبزترین بهـــارم ،ایّــام  تــو بـود

هنــگام سحر اشک غـــزل مـی ریــزم

بر شاخـه‌ی آن گُلی که هم نام تو بود

برگ و باد (13)

مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (13)

ای دوست هر آنچه بودنی بود ، گذشت

مهر مــن و تـو شنودنـی بــود ، گذشت

بــرگیم ، فتــــاده در کف بــــاد خــــزان

فصل من و تـو ستودنـی بــود ، گذشت

برگ و باد (12)

برگ و باد (12)

مسعود رضایی بیاره

من بـــرگم و تـو سرود پــائیزانی

خواهی چـه ز برگ زرد آویزانی

با هر قدمی که می نهی در کوچه

این بـرگ نفس بریده مـی لرزانی

برگ و باد (11)

برگ و باد (11)

مسعود رضایی بیاره

سرشارترین خــزان ایـن بـاغ منم

آن برگ فــرو ریختـه از داغ منم

در دست شقایـق ار ایاغست بهار

آن شعله‌ی سرخ رنگ ایــاغ منم

برگ و باد (10)

برگ و باد (10)

مسعود رضایی بیاره

پائیز ،  بیـــا و کــوچــه را رنـــگ بزن

آن گـونه که بـرگ ریـــزد آهنـگ  بزن

با هـــر نفسی  اگــــــر کـه لــرزید دلــم

دست از دل من بشوی و بر سنگ بزن

برگ و باد (9)

برگ و باد (9)

مسعود رضایی بیاره

هنـــگام غـــروب خستـه‌ای بـــاد وزید

پائیـــز بـه روی شاخـــه‌ام دست کشید

آن عــــابر دل شکسته فــردا کـه رسید

بر شاخـه‌ی زرد و سرخ مـا برگ ندید