برگ و باد (24)

مسعود رضایی بیاره

اکسیر

چشمان سیاه او شرابی دگر است

رویای نـگاه او سرابی دگر است

من دانـم وآب چشمه سار ظلمات

اکسیر نگاه  او ز آبی  دگر است

برگ و باد (23)

مسعود رضایی بیاره

پنجره

پائیــز نـــگاه مـا پُـر از خــاطره است

آهنـــگ عـبور پــای پــُر دلهـره است

این کوچه ! به هر کجای آن می نگرم

آن عــابر دل شکسته آن پنجــره است

برگ و باد (22)

مسعود رضایی بیاره

پائیزان

ما خش خش برگ ریز گلریزانیم

همرنــگ غــروب زرد پـائیـزانیم

آهسته قــدم به خــاطراتم بــگذار

با هر قدمی دوبــاره می لرزانیم

برگ و باد(21)

مسعود رضایی بیاره

آیه

می آمد و مستِ مستِ می  کرد نگاه

بـــود آیت روشنی در آن چشم سیاه

در مـن نگهی نمود و دل گفت به آه

لا حـــــــول و لا قـــــوة الا بـــــــالله

برگ و باد(20)

مسعود رضایی بیاره

غروب

دل تنـگ تــرین غـــروب پــائیزانم

آهنــگ حــــزین پـــای گـُلـــریزانم

آهسته گذر کن ای نسیم از بر من

بر شاخــــه‌ی تُـــرد مهر آویــزانم

برگ و باد (19)

مسعود رضایی بیاره

شکسته

از بـــاغ خــزان رسیده پـائیزتریم

از عــاشق دل شکسته  لبریزتریم

با این همه ای بهار پُر لاله و گُل

از نفحه‌ی صبح تو دل انگیزتریم

برگ و باد(18)

مسعود رضایی بیاره

آتش عشق

از آتش عشق سینه بی سوز مباد

مهتاب و ستاره بی دل افروز مباد

روزی کـه گـذر خیـالت از دل نکند

آن لحظـه دگر نیـاید آن روز مـباد

برگ و باد (17)

مسعود رضایی بیاره

دنا

مهتاب سر از دنـــا بر افـــراختــه بود

بر دامـــن کـــوه ، پـرتو انــداخته بود

لای گُـــل و سبزه و کنـــار گُـــل اشک

من بودم و سهره‌ای که دل باخته بود

برگ و باد (16)

مسعود رضایی بیاره

آرزو

شب بود و ستاره چهـره آراسته بــود

بوی گُل و بانگ سهره بـرخاسته بود

مـن بــودم و دست آرزویی  کـه تُــرا

آن لحظه به گریه از خدا خواسته بود

برگ و باد (15)

مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (15)

مهتاب و شب کوچه‌ی دیروزی بـود

هنگامه‌ی برگ و بـاد و گلریزی بود

می رفتی و در گلوی من خورد  گره

بغضی که پُــر از هـوای پائیزی بود

برگ و باد (14)

مسعودرضایی بیاره

اشک غزل

مهتاب شبم ، چشم سیه فـــام تو بـود

سرسبزترین بهـــارم ،ایّــام  تــو بـود

هنــگام سحر اشک غـــزل مـی ریــزم

بر شاخـه‌ی آن گُلی که هم نام تو بود

برگ و باد (13)

مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (13)

ای دوست هر آنچه بودنی بود ، گذشت

مهر مــن و تـو شنودنـی بــود ، گذشت

بــرگیم ، فتــــاده در کف بــــاد خــــزان

فصل من و تـو ستودنـی بــود ، گذشت

برگ و باد (12)

برگ و باد (12)

مسعود رضایی بیاره

من بـــرگم و تـو سرود پــائیزانی

خواهی چـه ز برگ زرد آویزانی

با هر قدمی که می نهی در کوچه

این بـرگ نفس بریده مـی لرزانی

برگ و باد (11)

برگ و باد (11)

مسعود رضایی بیاره

سرشارترین خــزان ایـن بـاغ منم

آن برگ فــرو ریختـه از داغ منم

در دست شقایـق ار ایاغست بهار

آن شعله‌ی سرخ رنگ ایــاغ منم

برگ و باد (10)

برگ و باد (10)

مسعود رضایی بیاره

پائیز ،  بیـــا و کــوچــه را رنـــگ بزن

آن گـونه که بـرگ ریـــزد آهنـگ  بزن

با هـــر نفسی  اگــــــر کـه لــرزید دلــم

دست از دل من بشوی و بر سنگ بزن

برگ و باد (9)

برگ و باد (9)

مسعود رضایی بیاره

هنـــگام غـــروب خستـه‌ای بـــاد وزید

پائیـــز بـه روی شاخـــه‌ام دست کشید

آن عــــابر دل شکسته فــردا کـه رسید

بر شاخـه‌ی زرد و سرخ مـا برگ ندید

برگ و باد (7)

برگ و باد (6)

ای کدامین لحظه‌ی سرشار

می رسی آیا

در غبار پُر هیاهویی که پیدا نیست

                             هیچ از هیچ

کوله بارم خسته و پایم گره خوردست

لابلای سنگلاخ تشنه‌ی این راه پیچاپیچ  

برگ و باد (6)

مسعود رضایی بیاره

خاکستر

کــوچه در کوچــه، دست از این دفتر ، بـاد بازیگر ، بر نمی دارد 

هر ورق از من ، مـی برد سویی، دست از این دفتر بر نمـی دارد

خش خش بـــرگ و عــابری تنهــا ، از درختــانم ، برگ می ریزد

بــاد بـــارانی،  مــی رود امــا  ، از نـــگاهـم سر،  بــر نمی دارد

در بَــرِ مغرب ، مـی رود خورشید ، بسترش پیدا ، زرد ، نارنجی

رنگ دلتنگی ، تا افـــق جــاری، چشم از ایــن بستر بـر نمی دارد

جنگل از بـرکه ، نیمه شب پُرسید، موج نا آرام در نگاهت چیست 

موج اشکش گفت ، نیمه شب مهتاب ، دل ز نیلوفر ، بر نمی دارد

کــرد خاکستر ، بی وفــا ما را ، پــا کشید از مـن ، با وفــا یـادش 

شب کـه می آیـــد، تا سحرگاهــان ، سر ز خــاکستر بر نمی دارد 

 بـــاد پائیزی ، کــوچه در کــوچه ، می رود هر سو ، با گل پرپر

می پَـــرد نــالان ، سهره و چشم از ، گلبُــن  پـرپـر بــرنمی دارد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (5)

مسعود رضایی بیاره

برگ و باد (5)

گر نبــــودی مــاه من ، دنیـــای زیبائـی  نبود

بی تــــوانـــگاری بـــرایم هیچ  دنیــائی نبـود

خش خش پـــا گــر نبود و کوچــه سار انتظار

رقص بـــرگ و بــاد پائیـــزی تماشائــی نبود

گــر نه تــار گیسوانت ساز دل را مـی نواخت

تــار سرشار از نــوای شور و شیدائــی نبود

با خـــیالت کوچه گـردی مـی کنم شب‌های مه

ور نــه این پــائیز شورانــگیز رویائــی نـبود

بوسه بر دل می نهم ای عشق یادش می کنم

ور نـه زخـــم سینه‌ام ، زخــم گــوارائی نبود

گر نبـــودی آرزوی دیـــدنت صبحــی  دگـــر

آرزو خشکیــــده و امــروز و فـــردائی نبود

عطر یاس

مسعودر رضایی بیاره

عطر یاس

کـوره‌ی خـورشید را در پیرهن پیچیده‌ام

 آتش عشق تُــــرا در جان و تن پیچیده‌ام

تا شکوفـــا گشته‌ای بر دامــن اردیبهشت

با نسیم از بــی قراری در چمـن پیچیده‌ام

طــــرح لبخندت نشسته لایـه لایه  بر دلم

یــــادگــاران تُــرا در نستــرن پیچـــیده‌ام

ای کدامین نوبهار، آیا به خـود پیچیده‌ای

بوی این اردیبهشتی  را که من پیچیده‌ام

نغمه‌هــای سهره می آید ز پردیس غزل

عـطر یـاس دل نشینم در سخن پیچیده‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

سر بِنِـــه باد سحر بـــر دامــــــن اردیبهشت

بـــوی گـــُل می آیــد از پیراهـــن اردیبهشت

روز میــلادت مبـــارک ، تا شکفتی در چمــن

لالـــه گــــون آتش گرفته خـرمن اردیبهشت

ای شقایق های وحشی ،اندک اندک می رسد

مــوسم عـــاشق کشی بـــا زادن اردیبهشت

ما خــــزانی زادگــان را  نیست دستان امید

تـــا بیندازیم گـُــل بــــر گـــردن اردیبهشت

نامت ای زیباتر از گــُل ، در غـزل پیچیده‌ام

تا بمــــاند یـــــادگاری بر تــــن اردیبهشت

دلربــــایی مـی کند از بــــاد صبح نـــوبهار

خـــار اگر رویـــد کنـــار گـُلشن اردیبهشت

سهره مــی خواند تــرانه بر فراز شاخسار

بوی گــُل مــــی آید از پیــراهن اردیبهشت

سراب

مسعود رضایی بیاره

سراب

بخوابیــد ای شقایــق‌هـــــای وحشی

که این رویای بی فــردا سراب است

سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب

که نقش روی مـا نقشی بر آب است

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

گل و بلبل

مسعود رضایی بیاره

گل و بلبل

سحرگاهـــان کــه بـــاد نوبهاری

کمند مـــوی گــُل را شانه می زد

نــــوای سوزنـــاکــی  آتـــشم زد

که بلبل شعله ور در لانه می زد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

نقاشی

مسعود رضایی بیاره

نقاشی

قــلم آهسته لغزیـد و به حسرت

شنیـدم گفت در گــوش نقَــاشی

میــان قـــاب تنـگ زنــــدگانی

چه فرقی می کند باشی نباشی

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

اشک غزا

مسعود رضایی بیاره

اشک غزل

چشم گیـــرای تُـــرا از چـــه بر انـگیخته‌اند

چــه شرابیست که بــا چشم تــو آمیخته‌انـد

نـــرگس چشم خمــــارین تـُــرا نیست خـــبر

که چه سوزی به دل شعر و غزل ریخته‌اند

آفت جـــــان مــن و داغ دل بـــاد صبـاست

این غـــزلواره کــه بر دوش تو آویخته‌اند

ابــر چشمان مـــن و بـــاد سحرگــاه بهــار

به سرت بــوی گُــل و اشک غزل بیخته‌اند

ره به حــالم ببرد جــام می و نـــاله‌ی نــی

کـــه نـــدیمان مــن و محرم فـــرهیخته‌اند

مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت

پیمانه به لب‌هــــای تو و جــــام بـــه کـامت

دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست

پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین  پیامت

خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است

کافیست مــــرا نـــوش دل از جـــام کلامت 

بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است

در آتشم افکنـــــدی و رفتــی ، بــه سلامت  

تا بردمـــد از شاخــــه‌ی خشکیده گُلـــی نو

دیـــــدار مــن و چشم تـــو و روزِ  قیامت

یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب

آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشه‌ی  بــامت

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

بار گناه

مسعود رضایی بیاره

بار گناه

شب تاریک مـن از چشم سیاهیست که نیست

خرمنم سوخته از بــرق نگاهیست که نیست

تــا بسازد سحـــری کـــــار دلـش را شرری

چشم امیـد من از شعلـه‌ی آهیست که نیست

دیــدگانـم همه شب  در پس ایـــن شام سیـه

سال‌هـــا منتـظر پـرتــو مـاهیست کـه نیست

در پس خــط غبـــاری که نــدانم به کجاست

مردم دیـده‌ی ما چشم به راهیست که نیست

کوچه پس کوچه‌ی این شهر به هم ریخته‌ام

اثـری از گــــذر پــــای سپاهیست که نیست

هر عقوبت کـه ببینم نه هم ازکرده‌ی ماست

همه‌ی درد مــن از بـار گناهیست که نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دعا

مسعود رضایی بیاره

دعا

زنــدگی بی تـــو پُر از خاطره‌هاییست که نیست

نفسم بــی تو پُـر از عطــر هـواییست که نیست

تــا بلــــرزد دلــــم و اشک مـــن آیـــد بـه سخن

 گـوش دل منتظـر نغمــــه‌ی پاییست کــه نیست 

روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت

همه‌ی هوش و حواسم به صداییست که نیست

صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب

سر مـا در گــرو عهــــد و وفـاییست که نیست

نــــوشدارو نکنــــــد چـــاره‌ی شمشیر فــــراق

چــاره‌ی درد مــن از دسته دواییست که نیست

هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند

شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

غزل‌آوا

مسعود رضایی بیاره

غزل آوا

نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکفتــن دارد

غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه شنفتـن دارد

سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک

داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده  گفتــن دارد

غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان

کـــه سخن‌هــا بــه لب و میــــل نهفتـن دارد

ژالـــه بر سینه‌ی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار

تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده ، کـه خفتن دارد

یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر

دانـــه دانــه گُــهر از هــر مــژه رفتن دارد

بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند

نــالـــه‌ی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگاران دنا

                                                                              یادگار دنا

مسعود رضایی بیاره

پرتــو  مهر دل انــــگیز ، دنـا

یـــــادگار مـن و پائیــــز، دنــا

بوی آغشته به آب و گِـــل مـن

نـخ به نـخ بافتـه‌ای بــا دل مـن

ترمــه‌ی نــرم دل انگیز غـزل

خوشترین نغمه‌ی پائیز غــزل

                                                کوچـــه سار غــم تنهــائی مـن

شب مهتابــی  و شیــدائی مــن 

‌

نغمــه‌ی تــار دل انـــگیز منی

شکوه‌ی کـوچـه‌ی  پـــائیز منی

عشق یعنی  تو و شیدائی شب

مـن و تنهــائی  رویائَـــی شب

نغمــه‌ای در دل شب ساز کنـم

شکوه در پــرده‌ی شهنـاز کنــم 

از تو یــاد آرم و شور انـگیزم

غــزل و نغمــه به هـــم آمیزم

از تو یــاد آرم و فـــریاد زنــم

شعله در پـــرده‌ی بیـــداد زنـم

من کـه سرشارتــر از پــائیزم

برگ برگ از تن خود می ریزم

کـــوچه سار غم دیرینه‌ی مــن

دل من دیـــده‌ی من سینه‌ی من 

هـر سرودی که ز دل ساز کنم

از تـو یـــاد آرم و پـرواز کنم

پـــر کشم تــا سر کهسار دنـــا

یـــاد بــادا ز تــو یــــاد آر مرا

سوز آواز پــــریشان  منـــــی

یــــادی از مــا بکنـی یــا نکنی

در دلــم زمـزمـــه‌ای خاموشی

گاهگاهــی ز لبـم می جــوشی

نامت ای شبنم پــــــاک سحری

به لبم هر سحری مــی‌گــذری

حسرت شبنم چشمان تــــــوام

تشنه‌ی نــم نــم بـــاران تـوام

ای تو سرشار تر از سوز غزل

پــرتـو شمع  دلفـروز غـــــزل

خوشتریـن واژه‌ی سرشار دنـا

غـزل و زمززمــه و تار ، دنـا

قصه‌ی شهر پــری وار خیــال

نغمـه پرداز دل و تــــار خیـال

تا تو آیـــــی بـه لبم مــی میرم

باز با نــام تـو جـان مـی گیرم

هر بهاری که گـُل آید به چمن

یــاد کـن ای  گـُْل آلالــه ز مـن

داغ پنهـــان دل و جــان منــی 

آتش سینــــه‌ی پنهــان منــــی

داغـــدار غـــم پنهانـــی مـــن

بـاز گـو حــال پـریشانی مــن

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره